Co lubię, a co jem na obiad. Caponata i farinata.

Zostałam zaproszona do zabawy w 10 lubień*, nikt mi jednak nie powiedział o jakie lubienia chodzi. Bo te bywają różne. Są lubienia uwielbienia, ubóstwienia i miłostki. Są zmysłowe jak ochotki, przyjemnostki. Są leniwe to wygody. Estetyczne podobasie. I lubienia jak te mgnienia, chwile krótkie i drobnostki. Są lubienia w różnych skalach. Te na jeden, te na tysiąc. Mam ja swoją listę lubień i jest długa mogę przysiąc. Dziś te podręczne. Ot z wczoraj.

Lubię swoje stopy. Są małe, ładne i mocne. Lubię wypuszczać je bose na trawę. A na noc zakładam im ciepłe skarpety. I kolorowe baleriny. To na dzień. Lubię stopami tuptać, szurać i pedałować.

Lubię obudzić się rano przed budzikiem i stwierdzić się, że jeszcze chwilę mogę pospać.

Lubię popukać od spodu w upieczony bochenek, chociaż nikt nigdy nie pyta kto tam?

Lubię uciec przed deszczem do ciepłego domu, zakopać się pod koc z kubkiem rozgrzewającej herbaty.

Lubię siedzieć w autobusie na kole, można wtedy wygodnie oprzeć nogi i to nieprawda, że trzęsie.

Lubię zjeść na kolację miskę ciepłego miso. To taki japoński żurek myślę po cichu i wyobrażam sobie jak smakowałoby z jajkiem na twardo.

Lubię drewniane łyżki. Od dziecka wierzę, że nadają smak potrawie. Mam ich całkiem pokaźną kolekcję, w tym kilka autorstwa mojego taty.

Lubię kiełki buraka. One są naprawdę czerwone!

Lubię miejsce w którym akurat jestem, bo to właśnie czyni je godnym lubienia.

Lubię Cię. Czy zjesz ze mną obiad? Dziś będzie caponata. Caponata i farinata.

Farinata czyli placek z cieciorki
Dan Lepard

Placki z mąki cieciorkowej zwanej besan albo socca piekłam po raz pierwszy na lekcjach u Hamelmana. Są to cienkie placki wypiekane w piecu z dodatkiem ziół lub oliwek, najlepsze na ciepło. Można zrobić je też z mąki grochowej, smak co prawda inny, ale równie dobry.

-200g mąki z cieciorki
-200g wody
-3 łyżki oliwy
-łyżeczka soli
- rozmaryn lub szałwia

Wodę, mąkę i sól wymieszać w misce, aż powstanie gładkie, luźne ciasto. Mąka z cieciorka ma tendencje do zbijania się w grudki, dlatego można ją najpierw przesiać albo gotowe ciasto przetrzeć przez sito. Odstawić na 2 godziny. Dodać oliwę. Piekarnik rozgrzać do 220 st.C. wstawić pod górną grzałkę okrągłą, płytką formę wysmarowaną oliwą. Kiedy oliwa prawie zacznie się palić, wysypać dno formy wybranym ziołem. Gdy to zacznie skwierczeć wylać połowę ciasta, tak by pokryło dno formy. Piec 20 minut. Placek powinien być złoty i chrupki. Lubię je na ciepło lub na zimno w towarzystwie sałaty lub caponaty włoskiego gulaszu z bakłażana.

Caponata
Jamie O.

Na przepis nie zwróciłabym uwagi, gdyby nie Joanna, która podała mi caponatę podczas wieczoru panieńskiego. Zakochałam się, na szczęście bez uszczerbku dla zamążpójścia. W sezonie robię ją do znudzenia.

-2 solidne bakłażany, pokrojone w dużą kostkę
-oliwa z oliwek
-1 łyżeczka suszonego oregano
-po garści siekanej natki pietruszki i łodyżek
-cebula posiekana
-2 ząbki czosnku, pokrojone w cienkie plasterki
-ocet z czerwonego wina
-garść dobrych oliwek\
-garść kaparów
-5 podłużnych, aromatycznych pomidorów
-garść prażonych migdałów
-sól, pieprz

Na oliwie smażę bakłażany z solą i oregano, aż się zrumienią. Dodaję cebulę, łodyżki natki pietruszki i czosnek, smażę pięć minut. Skrapiam octem i gdy wyparuje, dodaję kapary i oliwki, chwilę mieszam. Dodaję pomidory bez skórek, w kawałkach. Duszę około 15 minut. Przyprawiam solą i pieprzem. Podaje posypane migdałami i natką. Białe wino i już.

* Do zabawy zaprosiła mnie Ewelosa i Tili. A ja zapraszam wszystkich nieproszonych. Bawcie się z nami.