To jest ten smak!

Wspomnienia zapisane w smaku. Pierwsza podróż za ocean. Targowisko próżności. Soki Tropicana i mleko w galonowych butlach. Kolory, gadżety, multi kulti. Cynamonowe gumy do żucia. Największe, najnowsze, najszybsze. Pierwsza kawa w papierowym kubku na wynos. Dżungla z metalu i szkła. Marchewkowy tort z cukierni na Brooklynie. Tłum ludzi z torbami na ulicach. Brak powietrza z zachwytu. Chińskie jedzenie w kartoniku. Meksykański dostawca. Chicken with broccoli. Ciasteczko z wróżbą.

Macie ochotę na Chińczyka?
Przepis z książki Irene Kuo, która ponoć nauczyła Amerykanów gotować chińszczyznę. A ja podejrzewam, że i Chińczycy zatrudnieni w knajpkach z jedzeniem na wynos czytali wieczorami Irene Kuo. Kolejna fantastyczna książka, która krok po kroku odsłania przed nami tajniki gotowania po chińsku. A rysunki pani Kuo są rozczulające.

Chińska kapusta po amerykańsku
The key to chinese cooking
Gotuje On

-mała główka kapusty (około 0,5 kg)
-3 łyżki oleju
-4 suszone papryczki chili

-wok

sos:
-1/2 łyżeczki soli
-2 łyzki cukru
-1 łyżeczka skrobi kukurydzianej
-2 łyżeczki octu jabłkowego
-2 łyżki jasnego sosu sojowego
-1 łyżka wina ryżowego lub sherry

Kapustę posiekał na małe kwaraciki, wrzucił na durszlak i potrząsnał by liście się porozdzielały. Przepłukał pod wodą i odecedził. Zmieszał w miseczce wszytkie składniki sosu. Zadbał o to, by skrobia kukurydziana dobrze się rozpuściła. Rozgrzał wok jak najbardziej się da. Wlał olej, zmnieszył ogień, wrzucił papryczki, potrząsnął wokiem. Przycisnął je do dna woka szpatułką, tak by nabrały ciemnoczerwonej barwy. Starał się, by nie zczerniały. Wrzucił kapustę i smazy 2 minuty na duży ogniu. Dodał sos, mieszał przez 30 sekund. Podał.

A ja krzyknęłam: Wow, to tak jak u Chińczyka na Queensie.