Rowerem przez Niemcy część I

Decyzja została podjęta jedziemy przez Niemcy. Tak się złożyło, że zwiedziłam już prawie całą Europę, a kraju naszych sąsiadów nie. Być może to wpojona przez babcię wojenna niechęć, może nieznajomość języka, do Niemiec było mi zawsze nie po drodze. Owszem przejechałam je z kilkanaście razy wszerz pociągiem i samochodem, spędziłam długie godziny na lotnisku we Frankfurcie (linie lotnicze to ich lubię), ale wakacje? W życiu bym nie zaplanowała. Moje uczucia do Niemiec ociepliły się kilka lat temu, kiedy mieszkałam w sennym państewku. Jeździłam wtedy w dni wolne od pracy do Trewiru, Kolonii i Frankfurtu. Jeśli kiedyś będziecie pobliżu polecam świąteczny jarmark w tym pierwszym, chyba najstarszy, a na pewno jeden z piękniejszych w Niemczech.

Wysiedliśmy po północy na dworcu w Aachen, głucho tam było i ciemno. Pod dworcem kilku tureckich taksówkarzy wypalało sennego papierosa. Pod dworcem była też mapa, według której całkiem niedaleko był kemping. Wystarczyło tylko wyznaczyć północ i byliśmy w domu. Dla porządku spytaliśmy o drogę kilku przechodniów, ale wiadomo jak to jest z przechodniami o tej godzinie. Różne są ich stany świadomości i różnych informacji udzielają, a to że kemping 20 km za miastem, a to że tu u nas w Aachen go nie ma. W sumie byliśmy na to przygotowani. Napotkany po drodze Polak, tynkarz, po wyrażeniu ogromnego zdziwienia, że nie przyjechaliśmy tu do pracy a na wakacje, poinformował nas, że Niemcy nie potrafią wskazywać drogi. I niestety jeszcze nie raz przyszło się nam o tym przekonać. Kemping znaleźliśmy sami i nawet okazał się samoobsługowy.
Następnego dnia posileni pierwszym deserem z bitą śmietaną, zaopatrzeni w mapę regionu zwiedzaliśmy słynny Akwizgran. Trochę pożałowałam, że w liceum nie słuchałam pani M. i jej wywodów o Pepin le Bref i Charlemagne. Nic to wrócę do domu i poczytam na Wikipedii ;-) pomyślałam, oblizując bitą śmietanę z nosa. Właśnie desery z bitą śmietaną towarzyszyły nam odtąd każdego dnia. Niemcy uwielbiają lody i bitą śmietanę. W każdej nawet najmniejszej mieścinie jest eiscafe, która na wydrukowanym kolorowym folderze zachęca do zjedzenia kopy lodów z dodatkami i obowiązkowo bitą śmietaną. Lody są różne, czasem dobre, czasem po prostu zimne. Podczas wyjazdu zjadłam tyle bitej śmietany, że wystarczy mi do końca życia. A i on powiedział w końcu dość, kiedy w Lipsku dostał kopę lodów z bez mała 100g porcją orzechów. W Akwizgranie pobyliśmy chwilę na uroczej starówce i podczas gdy on pochłaniał kolejne lody ja zwiedziłam romańsko-gotycką katedrę i wczułam się w rowerową atmosferę Niemiec.
Potem ruszyliśmy naprzód. Nasz cel Kolonia, oddalona podobno o 70 kilometrów i jak poinformował nas pan w rowerowym warsztacie wiodła tam jedna rowerowa droga. Droga jedna, ale co przechodzień to inna. Okazało się, że choć po mieście przemieszcza się wielu rowerzystów, to żaden tak daleko się nie zapuścił. Straciliśmy dobre dwadzieścia kilometrów, aż w końcu jakiś zawiany rodak podszedł z pytaniem Pomóc wam w czymś? Wcześniej upewnił się czy, aby nie przyjechaliśmy tu do pracy.
Droga do Koloni była dość nudna i nieprzyjemna. On jak na złość ignorował rowerowe oznaczenia i kazał mi jechać obok samochodów, czego nie lubię. Po drodze zjedliśmy chyba najlepszy niemiecki obiad. Pyszną kaszankę z puree ziemniaczano-selerowym i jabłkowym musem z porzeczkami oraz wspaniale marynowane mięso. Niestety nie pamiętam, ani nazwy miejscowości, ani restauracji, ale pozdrawiam miłą panią, która mimo zamknięcia lokalu poprosiła kucharza o przygotowania dla nas posiłku. Wieczorem z 104 km na liczniku dotarliśmy do Kolonii. I tu stała się rzecz niebywała. On, który szerokim łukiem omija wszelkie budowle sakralne do zwiedzania Ty sobie idź ja tu posiedzę na widok kolońskiej katedry rozdziawił usta. Szybko udał, że nic się nie stało i niby obojętnie rzucił Mogę ją z tobą jutro zobaczyć. Ja z kolei rozdziawiałam buzię na widok rowerów. Rowery, rowerzyści i rowerowe dróżki były w Kolonii wszędzie. Z czasem miałam do tego przywyknąć, a nawet krzywić na gorszą, a przecież lepszą niż w ojczyźnie rowerową infrastrukturę. Póki co rozpływałam się w zachwytach. Kupiliśmy też kolejne mapy, tym razem rowerowe. W Niemczech jest wiele tysięcy wytyczonych i oznakowanych dróg rowerowych , a niemieckie stowarzyszenie cyklistów ADFC, wydaje co jakiś czas uaktualnione mapy w skali 1:150 000. Mapy danego regionu dostępne są w każdym większym mieście. Polecam.
Kolonia to bardzo przyjazne miejsce. Knajpki, luz, rzeka, rowery i dobrze zagospodarowana (poza naćkanym centrum) przestrzeń, czyli tak zwane miasto do mieszkania.
Tego dnia odbywała się tam jakaś gejowska impreza, która jak się okazało kontynuowana była na nadreńskim kempingu. Miłe panie z Włoch zaprosiły nas na imprezę, ale zmęczeni grzecznie podziękowaliśmy. Rano czekała nas długa droga. Cel Koblencja. Stan licznika 104 km.