Chleb prosto z pieca. Lekcje u Hamelmana.

Od jakiegoś czasu planowaliśmy wyjazd za Ocean. Nie była to moja pierwsza podróż do Ameryki, więc po cichu obmyślałam co Mu pokaże, gdzie Go zabiorę. Tymczasem On snuł swoje plany. Lekcje pieczenia chleba były wśród nich. I to koniecznie u Jeffreya Hamelmana. W głowie układał listę pytań, kończył wypróbowanie przepisów z książki.
Jeffrey Hamelnam przez trzy tygodnie w miesiącu pracuje w piekarni. Wraz z siódemką swoich pracowników, głównie młodych piekarek przez siedem dni w tygodniu wypieka około dziesięć rodzajów pieczywa. Codziennie od 3:30 do 10-tej rano pracują w pocie czoła, a każdy jeden bochenek czy bułeczka formowane są ręcznie. Jeden tydzień w miesiącu Hamelman poświęca na uczenie. Podczas naszej podróży w planie były warsztaty na temat pieczenia chleba w piecu opalanym drewnem. O piecach nie wiemy nic, ale marzy nam się dom. A co to za dom bez pieca, wysłaliśmy nasze zgłoszenie.
Oprócz nas na lekcjach było dwanaście osób. Sami Amerykanie, przeważali panowie. Kilku zawodowych piekarzy, paru hobbistów. Żwawe trio z pobliskiego miasteczka, którego mieszkańcy zbudowali sobie ogólnie dostępny piec do pieczenia chleba i pizzy. Para w średnim wieku, która postawiła sobie piec w ogrodzie. Mocno starszy pan, który jak sam przyznał jeszcze nigdy nic nie upiekł, ale chce postawić sobie piec i wędzarnię. Młoda kobieta, która przez ostatnie cztery miesiące budowała swoje gliniane cudo. I my. Z Polski.
Pierwszego dnia nasz nauczyciel opowiadał o swojej przygodzie z pieczeniem, specyfice pieczenia w piecu opalanym drewnem i jego budowie. Z wcześniej przygotowanego przez niego ciasta formowaliśmy wieloziarniste bochenki, które powędrowały w koszykach do lodówki. Co prawda nie wyrabialiśmy sami ciasta, ale mogliśmy zobaczyć jak robi się wiele takich samych bochenków odrywając po kawałku z wielkiej góry ciasta. Potem robiliśmy placki i piekliśmy je z warzywnym nadzieniem. Przyznam, że miałam problem z manewrowaniem długą łopatą, udało mi się jednak nie spalić mojego flatbreada. I jeszcze Jeffrey-nauczyciel piekł w formach placki z rzadkiego jak na naleśniki ciasta z cieciorkowej mąki. Na koniec przygotowaliśmy zakwas na jutrzejsze 'miche' i pogryzaliśmy co zostało upieczone.

Drugiego dnia całkiem przypadkiem ;-) przyszliśmy pierwsi. Na spotkanie wyszedł nam sam Jeffrey, który jeszcze raz chciał usłyszeć jak to się stało, że dotarliśmy na jego lekcje. Powiedział, że ma dla nas mały prezent, bo nasza obecność wzruszyła go. I dał nam słoik miodu z własnej pasieki. Tak, tak Jefferey Hamelman jest też pszczelarzem. Gdy tylko weszliśmy do sali polecieliśmy oglądać nasze zakwasy. Choć robione z tych samych składników, w tych samych warunkach i o tej samej porze, różniły się od siebie, bo ponoć tajemnica tkwi we florze piekarza. Jedno jest pewne, mój On ma doskonałą florę. Jeffrey z uznaniem skinął głową: Prawdziwi piekarze, najpierw zaglądają do zakwasu potem załatwiają inne sprawy;-) Potem było wspólne śniadanie, a dla dziewczyn z piekarni lunch: pyszne danish pastries upieczone tego poranka.
Tego dnia na lekcjach robiliśmy i piekliśmy w piecu pizzę. O ile wrzucanie do pieca nie jest tak trudne, to już wyciąganie pizzy, gdy wokoło są nadal rozpalone polana jak dla mnie graniczy z cudem. W międzyczasie wyrobiliśmy ciasto na 'miche'. Robiliśmy to metodą, na temat której sporo było dyskusji w naszym małym gospodarstwie to znaczy krótkie wyrabianie ciasta co pół godziny. Jeffrey Hamelman uważa tę metodę za doskonałą do domowego wyrobu chleba.
Podczas wspólnego lunchu jedliśmy nasze pizze, w towarzystwie sałaty i wszechobecnego w tej krainie Apple Cider, soku wycikanego na świeżo z jabłek. Dużo było gadania i chlebowych opowieści. Miło spotkać się w gronie, gdzie nikt nie dziwi się rozmowie o rodzajach mąki, wyrabianiu i wyrastaniu. Zażyczyliśmy sobie oprowadzenia po piekarni, zaglądalismy w jej zakamarki, wkładaliśmy nosy w mąkę. Amerykańska żytnia smakuje inaczej, a orkiszowa nie ma charakterystycznej goryczki.
Na koniec piekliśmy chleby wieloziarniste z poprzedniego dnia i nasze 'miche'. I znowu każdy 'miche' był zupełnie inny, każdy został poddany rzeczowej krytyce.

Na koniec spotkało nas coś bardzo miłego, po raz kolejny. Przywiozłam, aż do Vermont moją książkę Bread, ale jak to ja, zapomniałam wziąć jej na lekcje. Hamelman przyjechał wieczorem do naszego hotelu, by zapisać nam całą stronę w swojej książce i pogadać na niekoniecznie chlebowe tematy. Jeśli kiedykowiek będziecie w Vermont...
A następnym razem o tym czego się dowiedziałam czyli praktyczne wskazówki Hamelmana.