Rowerem przez Niemcy część V i zupa dla znudzonych.

Rowery, rowery i chleb z obwoźnej piekarni.

No tak! Wychodzi na to, że spędziłam całkiem nudne wakacje. Dni przypominały poprzednie. Sen-rower-sen. I wcale się za to nie gniewam, mogłabym tak tygodniami. Wstałam rano i pojechałam do wsi w poszukiwaniu sklepu. Sklepu nie było. Za to nad polami i górami powoli unosiły się mgły. Powietrze było rześkie i świeże. Piały koguty. Zapowiadał się piękny dzień. Po powrocie zastałam Jego turlającego się ze śmiechu na trawie. A ja lubię jak On się turla, więc turlam się z nim, wtedy On się dłużej turla. Po wspólnym turlaniu, wytłumaczył mi o co biega. Po moim wyjeździe wpadła do niego pani, machając i krzycząc z zapamiętaniem. Nie znamy niemieckiego, na szczęście słowa ważne i bardzo ważne udało nam się już przyswoić i On zrozumiał, że przyjechała piekarnia! Tak więc na śniadanie był chleb. A On zataczał się, bo próbował wytłumaczyć pani, że jak spotka jego żonę na pomarańczowym rowerze, to ma jej nic nie sprzedawać. Ale znał tylko słowo kupować.

Jeszcze nie wszędzie dotarło równouprawnienie...

Z nad Werry pojechaliśmy do Lipska. Dzień był upalny, zostawiliśmy za sobą pagórki i droga ciągnęła się po dość płaskim terenie. Łagodne długie podjazdy i wspaniałe dziesięciokilometrowe zjazdy. Postoje na nie najlepsze lody i całkiem dobry obiad.

Pyszna wątróbka w restauracji pod lwem...

Nie raz przyszło nam załamywać ręce nad brzydotą wschodnioniemieckich miasteczek. Gdyby nie zawirowania historii z pewnością wyglądałyby całkiem inaczej. Lipsk przywitał nas szarymi przedmieściami, które wydawały się nie kończyć. Potem był największy dworzec kolejowy jaki widziałam. A dworce i koleje to moja specjalność. I chyba się nie pomyliłam, bo lipski dworzec to największy i zarazem najstarszy taki obiekt w Europie. Z kolei Starówka, choć ładna ućkana była sieciowymi sklepami, tandetnymi kawiarenkami i ciągnącym się po horyzont tłumem. Po wizycie w sklepie z artykułami gospodarstwa domowego i wyrażeniem żalu szkoda, że nie pojechaliśmy do Francji, bo tam te le Creusety i Emile Henri... opuściliśmy Lipsk. Pewnie poświęciliśmy mu za mało uwagi, ale tak to czasem bywa. W Lipsku po wielu trudach: kłótni o drogę w liczbie dwie, trzykrotnym pomyleniu tejże i złym wskazaniu przez mieszkańca północy znaleźliśmy się na drodze R1.

Międzynarodowa Trasa Rowerowa R1 ciągnie się od Calais na północy Francji aż po Petersburg. Jej długość to ponad 3500 kilometrów. Polski odcinek to 675 km i jest to zarazem najdłuższy oznakowany szklak rowerowy w ojczyźnie, tu powinnam prychnąć z pogardą, ale dam szansę. Trasa jest dość dobrze oznaczona, choć czasem warto zrobić sobie jakiś skrót, dlatego w Lipsku kupiliśmy ostatnie już mapy. Jechaliśmy, jechaliśmy, a na naszym liczniku pojawiały się kolejne kilometry. I tak z dziewiątą setką dotarliśmy do Wittenbergi miasta, gdzie Marcin Luter ogłosił swoje słynne tablice.

Pierwszy raz od dawna przeżyłam architektoniczno-estetyczny zachwyt, ale zważcie, że byłam niemiłosiernie głodna, pierwszy i ostatni raz wyruszyliśmy bez śniadania. I co najważniejsze, żadnych zbędnych przedmieść, w których gubi się rowerzysta. Miła dla oka starówka, bez H&M na rynku, za to z warzywnymi straganami. Kolorowe uliczki i gotyckie kościoły, z którym mnie zachwycił ten Wszystkich Świętych z grobem Lutra i z cudowna wieżą. Wieżę zwieńcza zdobiona latarnia, a na górę można się wdrapać i podziwiać świat z widokowych galeryjek. Jednak nasz największy podziw wzbudziło jak zwykle jedzenie. Tym razem był to sklep z kiełbasami i kiszkami.

Pyszne kiełbasy, kiszki, smarowidła w sklepie niedaleko rynku

Dawno nie jadłam takiej pysznej kiszki niewątrobianej. Sklep z kiszkami był jednocześnie stołówką z prawdziwie enerdowskimi klimatami. Nawet stołujący się byli jakby żywcem wyjęci z epoki. Fryzury a la czeski piłkarz, kostropate wizusy pochylone nad kotletem z ziemniakami i sosem. Zadowoliliśmy się herbatą w szklance i zaopatrzeni w kiełbasy i kiszki ruszyliśmy dalej. Stan licznika 900. Cel Poczdam. A dla znudzonych opowieścią przepis, bo to w końcu kulinarny blog. Słonecznie żółta zupa na kapryśną pogodą. Luźna interpretacja przepisu z Nigelli z Forever Summer.

Rozgrzewająca zupa z cukinii

-3 łyżki oliwy
-ząbek czosnku
-średnia cebula
-duża szczypta kuminu
-łyżeczka startego imbiru
-500g cukinii pokrojonej na duże kawałki
-skórka i sok z 1 cytryny
-1 łyżeczka kurkumy
-1 l bulionu z kurczaka lub warzywnego
-100 g ryżu basmati lub jaśminowego
-sól, pieprz

Na oliwę zeszkliłam cebulę, wrzuciłam czosnek, imbir, kumin. Chwilę smażyłam wrzuciłam cukinię i dusiłam do miękkości, ale nie za długo. Dodałam kurkumę skórkę i chwilę później bulion. Gotowałam około 5 minut, potem dodałam ryż i sok. Gotowałam dalsze 15 minut, aż ryż był miękki. Doprawiłam solą i pieprzem i podałam. I nawet On był zadowolony, ale pewnie dlatego, że przemarzł.